Vulkaan gebied van Washington

We gaan vandaag naar het vulkaan gebied van Washington. Gisteren hebben we aardig wat tijd gestoken in het plannen van de route, helaas wordt het een dat-is-wel-jammer-dag. In Yakima gaan we eerst even tanken en rijden dan langs een opvangcentrum voor daklozen. De deuren zijn open gezet en de mensen stromen naar buiten. Mensen met winkelwagentjes vol spullen, mensen die amper gekleed zijn, mensen die als zombie over straat lopen etc. Het is confronterend om te zien hoeveel armoede en verslaving in deze stad is. Wij rijden de stad uit over highway 12. Na de snelweg volgt een ontzettend mooie route door een dal, langs Ranier Fork American River. Jammer dat het regent. We stoppen even voor een kop koffie en de serveerster vertelt ons dat hier beren, Wapiti (ondersoort van een edelhert) en soms cougars over het terrein lopen. Als we de Chinook Pass oprijden zien we sneeuw op de bergtoppen liggen. Op 1655 meter hoogte rijden wij zelf in de sneeuw. Een sneeuwschuiver zorgt dat de weg bereikbaar blijft. Regen, sneeuw en wolken maken dat het uitzicht en het zicht op de weg minimaal is. Vanaf de pass kunnen we Mount Rainier jammergenoeg niet zien. Stevens Canyon ingang naar de vulkaan is gesloten vanwege onderhoud aan de weg. Bezoekerscentrum Ohanapecosh is alweer dicht voor het seizoen en de regen nodigt niet uit om een wandeling in het donkere bos te maken. Er zit niets anders op dan doorrijden naar Packwood. Bij de Blue Spruce Saloon stoppen we voor de lunch. Volgens reviews op internet een top plek en dat is het. Een grappige plattelands tent die gisteravond bomvol zat met 100 mensen voor de bingo. Het eten is uitstekend. Vanuit Packwood kan je via een bochtige en smalle bergweg naar de Nisqually ingang van het Nationale Park om van daaruit de Paradise top van Mount Rainier te bekijken. Een rit van 80 km heen en terug. Weer een jammer moment want zowel het bos als de bergen zijn verdwenen in de wolken, dus dat gaan we niet doen. Even buiten het stadje komen we een kudde Wapiti’s tegen. Sommige van de groep grazen op het terrein van de lokale brandweer en andere staan nog buiten het hek. Onze aanwezigheid zorgt voor de nodige commotie. Ze springen over het hek of lopen over de weg, maar uiteindelijk keert de rust terug als de hele groep weer bij elkaar is. We hebben een camping op het oog bij een golfclub. Die is wel een beetje duur en de receptioniste adviseert ons een camping een eindje verderop. Jammer, maar die is gesloten. Dan zoeken we zelf nog een andere op. Over een heel smal weggetje komen we op een verlaten grasveld uit. Dat gaat hem dus ook niet worden. Terug op de eerste camping gooit Jacco zijn charmes in de strijd om iets van de prijs af te dingen. En dat lukt hem natuurlijk ook. Het plan voor vandaag was prima, maar jammer dat de regen de hele dag spelbreker was.